Als reis- en levenslustige ondernemer was Hannie Schraets zich rond de eeuwwisseling al goed bewust van het gevaar van een melanoom, een agressieve vorm van huidkanker. Moedervlekken liet ze altijd zien aan een arts. Huisarts Joep Jansma, nu haar levenspartner, had er ook al een aantal onderzocht en weggehaald. Maar die ene plek op haar rechteronderbeen, die zat er na checks door drie artsen in 2004 nog steeds. “Nummer vier haalde ‘m weg, maar we vertrouwden het niet. Na een vervolgbehandeling door de dermatoloog kwam het slechte nieuws: het was inderdaad een melanoom.”
“Dat was een enorme schok. Ik kon mijn eigen begrafenis gaan regelen, zo voelde het. De prognose bij uitzaaiingen als gevolg van een melanoom was destijds slecht. Goede behandelopties waren er niet. En we hadden in de familie helaas ook al ervaring met deze ziekte. Wat het mentaal nog zwaarder maakte was de muur van onbegrip waar ik op stuitte. Mensen zagen niks aan me en dus was er ook weinig medeleven. Verschrikkelijk vond ik dat.”
Gelukkig werden er geen uitzaaiingen gevonden en ook bij de controles daarna bleef alles goed gaan. Hannie: “Vijf jaar controle was in die tijd gebruikelijk, maar ik wilde tien jaar. Bij een familielid bleek het namelijk pas na acht jaar foute boel. Zij overleed aan de gevolgen van de uitzaaiingen.”
Hannie en haar man pakten de draad van hun leven weer op. “Bijvoorbeeld door gewoon weer lekker buiten in de tuin te werken. Niet tussen 11 en 3 in de volle zon, altijd met een hoed of pet op en goed instrijken met zonnebrand. Vroeger deed ik dat niet, ook omdat ik verder niet zo’n zonaanbidder ben. Maar na dat melanoom was ik me wel veel meer bewust geworden van de risico’s van de zon…”
“We hadden een eigen zaak in de buurt. Een wasserij voor wasgoed van bewoners in verzorgingshuizen. Die zaak was onze lust en ons leven, net als de stoffenzaak die we daarvoor hadden en de kinderkleding die ik daarvoor ontwierp. We werkten hard, maar vergaten niet om ook verder te genieten van het leven. Ieder jaar gingen we naar familie in Canada, uiteindelijk hadden we daar zelfs ons eigen chalet op een vakantiepark. Canada-gek waren we…”
Knobbel
In 2017 sloeg het noodlot alsnog toe. “Een knobbel in m’n liesstreek bleek na onderzoek een uitzaaiing te zijn van dat melanoom uit 2004. Dertien jaar later! Mijn geweldige oncologische chirurg dokter Bonenkamp haalde bij de operatie zoveel mogelijk lymfeklieren weg. Daar waar de uitzaaiing zat en uit voorzorg ook lymfeklieren daaromheen. Na de operatie moest ik twintig keer op en neer naar Nijmegen voor bestralingen en tot overmaat van ramp werd in dezelfde periode bij mijn toenmalige man ook nog longkanker in een vergevorderd stadium geconstateerd. Hij overleed niet veel later. Tja, dat was echt een heel moeilijke periode…”
In Velden was Joep lange tijd haar huisarts. Als chirurg-in-opleiding nam hij lang geleden een keer waar voor een huisarts in Velden, om er vervolgens dertig jaar huisarts te blijven. Joep, die in samenwerking met MSD ook vaak nascholingen verzorgde voor collega-huisartsen, ging in 2011 met pensioen. Hij schreef daarna meerdere boeken, waaronder recent een kookboek. Op Facebook postte Joep één van zijn recepten, Hannie reageerde daarop waarna Joep haar uitnodigde voor een etentje bij hem thuis. Lang verhaal kort: inmiddels wonen de twee samen en realiseren ze met een forse verbouwing hun droomhuis.
“Het is eigenlijk een wonder dat Hannie nog leeft”, zegt Joep. Hij doelt op alle nieuwe behandelopties voor patiënten met melanomen, in verschillende ziektestadia. Naast de bekende behandelingen als bestraling, chemotherapie en een operatie kunnen tegenwoordig ook nieuwe opties als doelgerichte therapie, immuuntherapie en perfusiebehandeling worden ingezet.
Nieuwe uitzaaiingen
Bij Hannie keerde de ziekte terug, nieuwe uitzaaiingen kwamen in 2019 en in 2021 aan het licht, waarna nieuwe operaties volgden. Hannie kwam toen in aanmerking voor immuuntherapie, maar besloot er op dat moment niet voor te kiezen. “Mijn arts spreekt over een kans van 80 procent dat het weer terugkomt. Natuurlijk is dat geen fijn vooruitzicht, toch ben ik niet meer bang. Enerzijds heb ik leren relativeren door alles wat ik al heb meegemaakt, anderzijds vind ik het geruststellend dat er steeds meer en betere behandelopties komen. Het verschil in opties tussen 2004 en 2017 was echt levensgroot. Maar tussen 2017 en 2019 was dat het weer. En tussen 2019 en 2021 wéér!”
Hannie weet inmiddels alles over al die verschillende behandelopties voor melanoom, ook omdat ze via dokter Bonenkamp in contact kwam met Stichting Melanoom. Bij die patiëntenvereniging ging ze als vrijwilliger aan de slag, onder meer om lotgenoten en hun families te informeren. “Het is één van de vele dingen die ik leuk vind om te doen, ook al moet ik het vanwege mijn gezondheid – Hannie heeft ook reuma – soms op een lager pitje zetten. De verbouwing, fietsen, met de caravan erop uit, een eindexamenfeest van kleinkinderen bij ons in de achtertuin, het huwelijk van mijn dochter: het zijn heus geen grootse, meeslepende dingen, maar dat hoeft ook niet. Ik wil gewoon door en genieten van al dat soort leuke dingen. Zo lang ik me goed voel zal ik iedere behandelkans dus aangrijpen, als de ziekte terugkeert.”
Meer weten over melanoom? Kijk op Kanker.nl of de website van Stichting Melanoom